दिल्लीवाला यार

युनिभर्सिटिमा परिक्षा सकिएको थियो । म थेसिस लेखिरहेकी थिएँ । लेख्न त म अरु पनि लेख्थेँ । तर मुख्य काम थेसिसकै थियो । थेसिस राम्रो लेख्नु थियो । जसलाई पछि पाठ्यक्रममा सरकारले राखोस् । मनमा नाना प्रकारका कुराहरु आउँथे जान्थे । सुर चलेको दिन पत्रिकामा लेख्थेँ ।

सुर एउटै कुरामा चल्दैन थियो । कहिले दिनको पाँचवटा फिलिम हेथेँ । कहिले दिनको अठार घण्टा सुत्थेँ । कहिले एउटै क्याफेमा बिहानदेखि बेलुका सम्म पढेर बस्थेँ । कहिले हप्तौ सम्म बिना काममा मान्छेहरुलाई भेटेर अनावश्यक चियामा समय र पैशा खर्च गर्थे । भने कहिले फुटपाथका पसलमा केटाकेटीको कपडाको मोलमोलाई गर्थे र पैसा झिक्ने बेलामा कसका छोराछोरीलाई दिनु र ? भन्ने लाग्थ्यो अनि चुपचाप हिँडिदिन्थे । कतिपय दिन पसलेहरु आधा भाउमा दिन्छु भन्दै वर सम्म आउथे । तर, मैले किन्दिनथेँ ।